Dan ineens is het zover! 9 maanden…
Eerst zat ze 9 maand in mijn buik en nu, nu is ze er ook alweer 9 maand uit. De tijd gaat zo ongelofelijk snel, het is al weer 1,5 jaar geleden dat ik zwanger werd en dat lijkt als de dag van gister.
Als ik zwangere vrouwen zie kijk altijd een klein beetje jaloers. Want wat vond ik dat een fijne tijd, ik genoot zo ontzettend van dat getrappel in mijn buik, hoe zij mij kon roepen, hoe ze reageerde op mijn hand en mijn stem. Hoe ze begon te trappelen als Pip op mijn buik lag.
En nu al weer 9 maand mijn grootste liefde! Ik spat soms echt uit elkaar van liefde als ik naar kijk of aan haar denk. Ik snap nu de uitdrukking overstromen van liefde. Wat was dat new Born leuk. Maar dit, dat kletsen, het contact, elkaar begrijpen, het knuffelen. Of gewoon lekker naast elkaar zetten en elkaar dan af en toe even aankijken is stiekem misschien nog wel leuker. Ik vind het zo ontzettend bijzonder wat ze allemaal kan in zo’n korte tijd. Hoe snel alles gaat.
We hebben een ritme gecreëerd in de afgelopen 9 maand en daar gaan we allebei heel lekker op. Juul wordt tussen 08:00 en 08:30 wakker, dan krijgt ze een fles in mijn bed. Dan knuffelen en kletsen we wat. Dan gaat ze tegen 09:15 weer naar haar bedje. Tussen 10:00 en 10:30 haal ik haar er weer uit. Of ze echt slaapt weet ik niet, maar ze vind het fijn om dan in haar eigen bed te liggen. Rond 11:30 krijgt en ze boterham met melk. Dan gaat ze tegen 12:00 naar bed. En dan slaapt ze tot 15:30 – 16:00. Dan even wat drinken met een snack. Rond 17:00 krijgt ze warm eten. En dan om 19:00 een pyjama papje en lekker weer naar bed. Tot de volgende morgen.
Dit is natuurlijk ons thuis schema. Als we we weg gaan dan is het anders.
Maar nu ze 9 maand is, blijkt dat een pittige maand te zijn. Een maand waar je ook te maken kan hebben met slaapregressie.
Sinds afgelopen week wordt Juul ineens wakker s’nachts. Ze moet echt huilen. Ik vond het lastig, dit was nieuw, wat moest ik doen… dit vond ik echt even lastig als alleenstaande moeder. Maar nu haal ik haar eruit. We gaan even in de stoel zitten, ik klets wat met haar. Ik laat haar een keer lachen (mocht ze een nare droom hebben gehad, dat ze toch even blij is geweest en die droom is vergeten)
En dan leg ik haar binnen 5 minuten weer in bed zonder huilen. En ik las ook dat als ze last hebben van slaapregressie regelmaat het beste is. Dat ga ik dus maar even doen. Geen afspraken tijdens het middagslaapje de aankomende weken. Want geen gebroken nachten ga ik toch het beste op.
(Tussen het schrijven van dit blog en het online zetten zitten 3 dagen en 2 nachten waar we weer strak in het schema zitten. En Juul wordt niet meer wakker) dus het ritme helpt.
Al met al, kan ik mij nooit meer een leven voorstellen zonder Juul. Voor niemand is mijn liefde groter als voor haar. Kan mij niet voorstellen dat ook van iemand meer kan houden als van mijn kleine meisje.
En ik ben zo blij dat ik het op deze manier heb gedaan!
