De weg naar de eerste poging. Ik had mij van te voren hier niet echt op voorbereid. Ik dacht de app zegt dat ik ovuleer. We doen een poging en klaar is kees. Maar zo simpel ging het niet. 

Dit is iets waar ik mij niet mee bezig had gehouden. Naïef misschien maar ik dacht echt de app zegt wanneer ik ovuleer, ik check dat even met een test en dan doen we de poging. Zo simpel is het alleen niet. De app zei dat de ovulatie eraan komt. Dus ik teste. Maar nee hoor niets. Deze testen deed ik 10 dagen lang 2 keer dag. Je wordt er soms moedeloos van. Was het dan te vroeg, of komt die helemaa niet, blijft die weg door de stress.

Je hebt natuurlijk te maken met de donor, een vriendin die meegaat en mijn eigen agenda. Iedereen wil weten waar die aan toe is… en misschien ikzelf nog wel het meeste. Ik kan slecht tegen onduidelijkheid. Uiteindelijk teste ik op zondag ochtend negatief. Maandag morgen was positief dus we spraken die avond af. Maar maandag middag was het al weer voorbij. Toch liet ik alles doorgaan. Wie weet kwam het toch goed, en was de nieuwigheid eraf. En ik wou natuurlijk super graag de donor ontmoeten.

We hadden afgesproken om 20:30 bij een hotel aan de A1. Er spookte veel vragen door mijn hoofd, is die man wel te vertrouwen? Geen psychopaat ofzo. Straks zou die ons wat doen. Tot het laatst moment wist hij niet dat er een vriendin mee zou gaan. 1,5 uur voor de afgesproken tijd stuurde ik hem een appje dat ik een vriendin mee zou nemen. Dit was de eerste test, hoe zou hij daar op reageren. Vond hij het niet goed? Dan wist ik genoeg. Maar hij reageerde erg begripvol en snapte het volkomen.

Stijf van de spanning stapte we in de auto. We kwam keurig op tijd aan. Niet veel later arriveerde de donor. Ik kon alleen maar naar hem kijken. Zijn gezicht was symmetrisch. Zijn oren stonden netjes. Er was niets geks te ontdekken. En bovenal hij was buitengewoon aardig, beleefd en wist van dit hele gebeuren erg veel.

Na een uur praten vroeg ik hem wat schichtig zal ik je maar het potje geven. Vriendelijk nam hij dit van mij aan en een half uur later kwam hij terug. Hij had het potje in een handdoek gewikkeld en op bed gelegd. Hij gaf mij de kamersleutel, we name afscheid. Vol zenuwen liep ik samen met mijn vriendin naar de kamer. We giechelde wat. We slopen de kamer in om te kijken of er niets raars wat. Dit was echt niet zo… ik ging mij snel even opfrissen. Ondertussen bracht mijn vriendin alles in gereedheid. Ik ging op het bed liggen en zij bracht het keurig bij mij naar binnen.

En dan kan het wachten op het zogenaamde “wachtbankje” beginnen.

XOXO

Marleen

25