De hele week is het al onrustig, ik heb last van weeën althans ik denk dat het weeën zijn.
Donderdag avond zijn ze er weer, als ik vrijdag morgen wakker word, baal ik een beetje dat ik ze er nog niet is, maar de weeën zijn er nog wel en het doet zeer… Dit is serieus denk ik nog. Als dit doorzet is zij er vanavond met die overtuiging start ik de dag.
Er zullen 2 mensen bij mijn bevalling zijn, Marloes (Wij kennen elkaar vanaf dat we 2,5 jr zijn) Doordat we allebei enig kind zijn voelt het als zussen. 18 jaar lang woonde tegenover elkaar.
En mijn moeder zal erbij is. Ik vind het fijn te weten dat deze mensen mij zullen steunen en helpen. Ik bel ze die ochtend om te vertellen dat het begonnen is. S-middags kan ik vertellen dat de weeën zijn weg gezakt. Om 17:00 haalt mama mij op, we gaan lekker pizza eten. Pizza van de beste Italiaan in Enschede, Pulcinella.
Ik zit nog niet bij mijn moeder in de auto en de weeën komen weer. Ik ga maar niet mee naar binnen. Dit is wel serieus en is erger als afgelopen week. De pizza eten gaat in etappes. Ik moet de weeën echt weg puffen. Ik app Marloes dat ze er weer zijn. Om 20:00 wil ze komen, ze wil mij even kunnen zien. Ze is die week iedere avond geweest, zodat ze zelf kan beoordelen hoe is het is. Ze kent mij zo goed en weet dat ik soms wel stoer kan doen.
Mama laat Pip nog even goed uit en brengt mij dan naar huis. Omdat de weeën serieus zijn wacht ze dat Marloes er is. Marloes heeft mijn lievelingszoetigheid mee, een Hema Tompouce. We grappen nog, dit is het toetje van mijn lievelingsmaaltje.
Ook Marloes ziet dat dit serieus is. Ze laat haar thuisfront weten voorlopig niet naar huis te komen. Marloes wil mij het liefste al weken in een doosje doen en bij zich houden. Dus die wil ook nu geen risico nemen. We kletsen wat, Marloes timet ondertussen. Rond middennacht begin ik spullen te verzamelen, niet om de tijd te doden, maar omdat ik weet dat we zo moeten gaan en ik niet meer zonder baby thuiskom.
Om 01:00 bel ik het ziekenhuis, de weeën zijn regelmatig en iedere 5 minuten. We moeten komen. We laden als in, het ziekenhuis is heel dichtbij gelukkig. Marloes verplicht mij in rolstoel te gaan, ik heb mijn krachten nog hard nodig. Ondertussen puf ik de weeën maar weg. We moeten naar het observatorium tegen een paal puf ik nog een wee weg. We worden naar een kamer gebracht, daar leggen ze mij aan een ecg, zodat ze alles kunnen zien. Daar veranderd alles. De buikweeën veranderen in rug weeën dat is heel kut, want die kun je niet weg puffen. Ik hang tegen de muur, kruip op een stoel om het weg te krijgen.
We geinen nog; zou je zien is er maar 1 cm ontsluiting ofzo.
ls de gynaecoloog in opleiding komt, ziet ze dat dit serieuze weeën zijn. Ze gaan eerste kijken hoever ik ben. Karma is een bitch want het is inderdaad nog maar 1 a 2 cm.
Toch moet ik blijven, ik word na een verloskamer gebracht. Marloes appt met mijn moeder die komt 04:00 half op het bed zittend kan ik de weeën weg knijpen aan de stangen van het bed. Om 06:00 mag ik naar boven voor een ruggenprik. Hier voelde ik echt niets van. Het gevoel in mijn benen verdwijnt en daarmee de weeën ook. Op de kamer krijg ik wee opwekkers want ik blijf maar rond de 2 cm ontsluiting hangen. We praten wat, we eten wat, we drinken wat en tijd gaat gestaagd voorbij. Als de dagdienst mensen komen, stelt een gynaecoloog zicht voor, een dame met een streng gezicht, haar tekst vergeet ik nooit meer; “ik ben de dienstdoende gynaecoloog, ik zit een kamertje daar. En als alles goed gaat zie je mij niet”. Ik vond het als een leeuw op haar troon. Ik vroeg me nog af waarom ze dat kwam melden. Ik vond hetgeen toevoegde waarde.
Rond 12u zit ik nog steeds op 2 cm ontsluiting. Dit schiet niet op, de gynaecoloog is van haar troon gehaald, de weeën opwekkers gaan omhoog, zo hoog dat ze mij niet meer alleen mogen laten. Pijn heb ik nog steeds niet. Om 13:30 zit ik ineens op 8cm. Nu word het serieus, het kan nog 2 uur duren maar het kan ook heel snel gaan. Marloes gaat nog naar de wc, ze heeft haar broek nog niet laten zakken en ik roep haar… Marloes ik moet poepen!!!!!
Ik hoor terug, NEEEEE je mag NIET persen. De gynaecoloog en zuster zijn voor mijn kamer aan het bellen, Marloes roept hun… Ik kan niet niet persen… Het gaat gewoon vanzelf.
Dit betekent dat we in de eindfase zitten. Ik heb persweeën maar het is anders als ze mij hebben uitgelegd op de zwangerschapsgym of ik over las. Het duurt iedere keer maar zo kort. Ik lig op mijn zij, dan weer met mijn benen in de beugels. Om 14:45 zeg ik tegen de gynaecoloog dat ik niet meer kan, ik voel gewoon dat ze niet komt, mijn lichaam doet niets. Het voelt alsof het nog makkelijker is om haar uit te spugen dan haar vaginaal te laten komen. Zijn beloofd mij dat het nog maar maximaal 8 keer persen is. Oke, dat kan ik aftellen. Dat is voor mij een hele fijne en troostende gedachten.
Dan komt er weer een wee, ik voel wel iets flubberen en dan hoor ik ze roepen; pak haar maar aan!!! Nee dat kan niet, ze is er nog niet…Dit hoort heel veel pijn te doen, het hoofdje hoort eerst te staan en dan moet ik nog een paar keer persen… Marloes roept pak haar aan Marleen dat wou je zo graag. Dan pak ik mijn eigen dochter aan, ik trek zo haar voetjes uit mijn eigen lichaam. Dat is zo mooi, ik leg haar op mijn borst, ze vegen haar schoon.
En dan… dan krijg ik serieuze pijn. Dit is niet te doen. Zo’n pijn heb ik nog nooit gehad. De bevalling was een 3 qua pijn met wat ik dan voel. Dit is een serieuze 10. Ze vragen hoe ze heet, vol trots zeg ik Juul. Ik hoor mijn moeder en Marloes naast mij huilen. Ik huil ook van de pijn. Marloes knipt zoals afgesproken de navelstreng door. Juul wordt als een idioot aan mijn borst gelegd. Dit gebeurt niet liefdevol, dit gaat hardhandig en moet snel. Er wordt ondertussen heel hard op mijn buik gedrukt.
Dan ontstaat er paniek, er komen dokters en verpleegkundige, de gynaecoloog die hielp Juul geboren te worden rent weg, ik hoor haar nog roepen breng haar met spoed naar de OK.
Juul wordt van mijn borst gehaald, ik moet uit het bevallingsbed op een gewoon ben en dan gaan we. De verpleegkundige die er de hele bevalling bij was, rent met mij in een bed over de gangen. Als we stil staan bij de lift hangt zij over mij heen en is ze emotioneel. En ik kan alleen maar zeggen, breng mij in slaap, ik heb zo’n pijn.
Volgende week meer.
