Ja, ik ben nog steeds zwanger, ik krijg nog steeds een meisje. En het is de hoogste tijd voor een update. Het gaat goed, ik ben rond en gezond hoewel dat niet waar is, het ronde wel… maar het gezonde niet, de Crohn is actief blehhh en ontstekingen blijven oplopen. En dan heb je nog de zwangerschapskwaaltjes, ze gaan mijn deur niet voorbij.
Ondertussen ben ik 23 weken zwanger, de hoogste tijd voor een update. Want ohh jongens wat gaat de tijd hard. Niet te doen gewoon.
Ik heb mij tot 22 weken kip lekker gevoeld. Ik grapte zelfs wel is dat ik maar draagmoeder zou worden. Want ik vond het echt heel easy. In het begin van de 22ste week kreeg ik wat buikpijn. Een pijn die ik niet helemaal kon verklaren. Tja, wat doe je dan… dan kijk je het maar even aan. Maar toen het na 4 dagen nog niet beter ging heb ik toch even naar de poli van de gynaecologie gebeld. Daar kon ik na 4,5 dag wel even langs komen. Toch maak je je zorgen, ik voelde de baby toen nog niet. Daarover zo meer. En straks is er wat met haar aan de hand. Dat weet je niet en dan is 4,5 dagen wachten toch niet zo fijn. Daarnaast was de buikpijn ook echt niet fijn.
Ik ben bekend met de ziekte van Crohn, deze is helaas actief sinds de zwangerschap, de ontstekingswaardes blijven oplopen. Maar deze buikpijn herkende ik daar toch niet van. Ik stuurde even een mailtje naar de MDL wat te doen met de buikpijn. Die vonden dat ik naar de gynaecoloog moest. Terug gebeld en toen ik direct komen. Na wat checks bleek de baby naar behoren te functioneren. Jeetje dat is toch wel heel fijn. Die buikpijn is nog steeds heel kut. Maarja die draag ik wel, zolang het met haar maar goed is. Deze week moest ik weer naar het lab en hoor ik hoe het er voor staat en wat ze willen gaan doen.
Het is grappig dat ik steeds meer kwaaltjes ontdek, zo heb ik echt gruwlijk last van nesteldrang. De keukenkastjes of lades moeten regelmatig aan geloven. En dat ook rustig s’avonds om 22:30 en dan Pinterest met die filmpjes over kitchen orgazining. Echt i love it. Jullie je netflix, ik die filmpjes. En Ikea opbergafdeling is voor mij nu de place to be. Ik ga er bijna liever naar toe dan naar de Hudsons Bay ofzo. Ik maak er maar even gebruik van want voor sommige kastje en laatjes is wat herorganiseren niet zo erg.
Mijn hoofd is echt een vergiet, dat is ook echt niet te doen, ik zei dat voor mijn zwangerschap ook wel is als ik dat mensen hoorde zeggen. Maar nu weet ik dat is niet te vergelijken met een hoofd van een zwangere vrouw. Het lijkt wel of je een dot watten in je hoofd hebt zitten. Sommige zeggen dat het nooit meer terug komt, dat vergeet dan ook maar weer gauw. Want die gedachte vind ik wel beangstigend.
En dan heb ik toch ook echt last van mijn bekken. Ik heb direct een fysiotherapeut gebeld om daar korte metten mee te maken. Dat klinkt makkelijker dan het is. Maar met zo’n grote bal in huis doe ik wel trouw iedere dag mijn oefeningen en merk ik dat het helpt. Hoewel ik ook gewoon slechte dagen heb en ik echt niet weet waar dat dan weer weg komt.
En dan die ronde buik, soms denk ik het valt nog wel mee. Maar soms denk ik, poeh het gaat nu toch wel heel hard. Dat merk ik vooral als ik mijn veters wil strikken, dat gaat echt niet meer zo makkelijk.
Afgelopen zaterdag kwam ik thuis van een etentje en ging ik op de bank zitten om mijn veters los te maken en toen gebeurde het!!! Het, het moment waar iedereen het over heeft, het moment waarvan je weet dat het gaat komen.
Ik voelde een schop, dat was echt niet te missen. Ik lag dubbel gevouwen en daar was madam het waarschijnlijk niet mee eens, want ik kreeg een trap.
Ik schrok ervan, het was ook een heel gek gevoel. Maar jeetje het was ook een heel bijzonder mooi intens moment.
En sindsdien is het niet meer te stoppen. Ik voel haar steeds, hoewel gister was ik de hele dag weg en druk en toen voelde ik het niet dan is het toch wel een beetje gek. Toen ik s’avonds uitgeput op de bank lag besloot zij ook dat het genoeg was en kwam lekker een potje schoppen.
En ik beloof volgende week weer een update.
