Het eerste deel van mijn bevalling kan je hier lezen…
De bevalling ging goed, duurde lang, dan ineens is er paniek! Behoorlijke paniek.
En ik, ik heb alleen maar heel erg veel pijn. Als ik het een cijfer moet geven dan zou de bevalling een 6 zijn en dit een 10. Ik huil, ik geniet niet van Juul. Ik smeek of ze mij in slaap kunnen brengen. In een bed rent de zuster met mij over de gangen, via de spoed lift, nooit geweten dat die er was. We zijn onderweg naar de OK.
Op de OK stikt het weer van de mensen. Er staat een jongen bij mijn hoofd en ik smeek hem om mij in slaap te brengen. Hij wordt gebeld en neemt zijn telefoon op, die wil ik op dat moment wel uit zijn hand slaan. Want voor mij heeft hij maar 1 taak en dat is zorgen dat ik heel erg snel niets meer voel, hoe hij dat doet zou mij een rotzorg zijn. Ik merk dat ik steeds minder erbij ben… ik hoor hem aan de telefoon zeggen dat er nu geen plek is, dat ze bezig zijn met een spoedoperatie. Het is mij nog steeds niet duidelijk waarom en dat maakt mij op dit moment ook geen reet uit. Ik wil van die pijn af.
Iemand begint praten over alle dingen die aanwezig moeten zijn, terwijl ik ondertussen in slaap wordt gebracht. Ik kan mij nog herinneren dat ik heel bang was dat het niet zou lukken. Het lukt blijkbaar wel, ik word op uitslaapkamer wakker. En ik heb dorst, heel erg dorst.
Ik ben bekend met het feit dat ik ineens heel erg dorst kan krijgen. Zo erg dat ik niet meer 100meter kan lopen zonder water. 9 van de 10 keer heb ik dan ook wel water bij mij. Want ooit zat ik in de auto en had ik dat niet, dat ik overwogen heb om de koelvloeistof op te drinken. Ik leek ineens compleet uitgedroogd. Dit was ook zo op de OK. Ik vroeg om een glaasje water, ik kreeg zo weinig dat ik net mijn eigen lippen nat kon maken. Dus ik vroeg om meer. Maar ik kreeg het niet. Ohh ik werd zo boos, ik zal jullie de details besparen van wat ik daar heb ik gezegd en waar ik om heb gesmeekt.
Toen wou ik terug naar mijn kamer ook dat mocht niet… Zeg dat niet tegen iemand die uitgedroogd is en net moeder is geworden.
Al snel werd besloten dat ik inderdaad maar snel terug moest naar de afdeling. Ik denk dat dat een heel wijs besluit was. Eindelijk kwam ik mijn kamer in en daar was ze, mijn liefste, mijn mooie meisje Juul. En een ½ L AA zag ik staan. Ik vroeg Marloes of ik die AA mocht, dat ging waarschijnlijk niet heel vriendelijk. Die ½ L had ik in fractie van een seconde op. En eindelijk was dat vreselijk gevoel weg. Nu had ik nog gewoon dorst. Eerst knuffelen en genieten van mijn mooie lieve meisje. Het is ongelofelijk maar ik ben 3 u weg geweest, alles heb ik gemist. Haar testen, haar eerste flesje. Dat vind ik tot op de dag van vandaag jammer. Tuurlijk was ze in fantastische handen met Marloes en mijn moeder. Maar ik ga ervan uit dat ik maar 1 keer moeder word. Dus ik had het zo graag willen zien.
En waarom ben ik eigenlijk geopereerd, omdat ze placenta hebben verwijderd, waarom moest dat met stoom en kokend water. Waarom kon dat niet wat later, ik heb gegoogled dat die er binnen een uur moet. Waarom bij mij dan binnen 10 minuten?
Ik geniet van mijn dochter, door alle medicatie die ik tijdens de zwangerschap heb moeten slikken ivm de ziekte van Crohn moeten we even in het ziekenhuis blijven. Bij Juul gaan ze 24u lang haar glucose meten. Die is prachtig. Uiteindelijk mogen we na 3 dagen naar huis. Dat is fijn. Maar ohhh mijn lichaam lijkt wel helemaal naar de gosje mijne.
Er blijven dingen heel erg vaag, ik ben bijvoorbeeld heel erg duizelig en dat houdt maar aan. Ik kan daardoor moeilijk voor Juul zorgen. De verloskundige die de huisbezoeken komt doen vind alles maar een raar verhaal en belt op hoge poten naar het ziekenhuis. Mijn HB bleek 4 te zijn en dat is veel te laag. Ik had al lang aan de medicatie moeten zitten. En het was zelfs nog het overwegen voor een bloedtransfusie.
Na 3 weken kwam ik bij de gynaecoloog omdat ik nog steeds heel veel klachten had. Dit was bij de gynaecoloog die mijn bevalling had gedaan en die ook de operatie had gedaan. Hoewel ik voor andere klachten kwam wou zij het eerst hebben over de bevalling. Ik wou dat niet, je hebt tenslotte maar 10 minuten.
Ineens werden er dingen duidelijk en was ik heel blij met het verhaal en kwam ik erachter dat ze toch wel een beetje had gered. Dank u dokter. En die 10 minuten werden er 45. Sorry andere patiënten.
De hoeveelheid wee opwekkers was onverantwoord geweest. Maar het moest, ze had tijdens de bevalling al in de gaten dat de placenta niet zou komen. En als ze had gewacht, wat kan, want de placenta moet er binnen 1u uit. Dacht zij dat ik zou zijn dood gebloed. Daarom heeft ze gekozen voor de spoedoperatie om mij erger te besparen. En die lage HB kwam door de bloedingen bij de OK. En dat ik dit verhaal niet eerder wist had ze oprecht spijt van. Maar er waren in de afgelopen 4 jaar niet zoveel kinderen geboren op 1 dag. Het was gewoon verschrikkelijk druk en toen ik op de OK was kwam er ook nog een trauma binnen.
Ze zei mij dat ik moest nadenken over hoe nu verder. Wou ik samen met haar de route lopen. Wou ik er met iemand over praten. Alles was mogelijk. Ik liep de kamer uit ik was alleen maar opgelucht en dankbaar.
Hulp ik hier niet voor nodig. Ik vond het fijn om te weten wat er gebeurt en waarom. Voor mij is dit geen trauma, maar vooral opluchting.
Zoals ik zei; Juul kwam niet zonder slag of stoten. En nu weten jullie het hele verhaal.
Hou mijn blog en sociaal media goed in de gaten. Binnenkort nog meer nieuws hierover.
Keep you posted!!!
